میشل دوبست عنوان کرد: من در کشور فرانسه و در جهان سکولار زندگی می‌کنم و عمر زیادی را صرف هدایت جوانان در مسیر صحیح کرده ام؛ وی با بیان اینکه زیارت از محورهای عبودیتی و دینی است، ابراز کرد: ملاقات با پروردگار مهم‌ترین هدف زندگی است و صلح و آرامش واقعی همانی است که در دیدار با پروردگار حاصل می‌شود.
این پروفسور ادامه داد: به سمت خدا رفتن بر اساس فرهنگ‌ها و نگرش‌ها می‌تواند متفاوت باشد؛ در انجیل بسیار به فرزند‌آوری تاکید شده است و فرزند داشتن تنها وسیله تداوم ارتباط خدا و انسان است؛ تربیت بر می‌گردد به این که ما اختیاری وارد این ارتباط شویم و این ارتباط برداشت و ناشی از قانون است که تربیت نیز لابه لای این قانون جا دارد.
وی ده فرمان را نمونه‌ای از همین قانون دانست و گفت: مسئله کودکی در انجیل بسیار مورد توجه قرار گرفته است و این کودک است که ممکن و غیر ممکن را فراهم می‌آورد؛ در انجیل ما از نمادها برای مفاهیم بهره می‌بریم و توجه به شخصیت کودک مشاهده نمی‌شود.
این کاردینال فرانسوی تصریح کرد: ما عبرت‌های اخلاقی را از متن انجیل بدست نمی‌آوریم، بلکه از انجیل مفهوم‌سازی می‌کنیم و از سنبل‌های مختلف این کتاب بهره می‌بریم؛ حضرت عیسی(ع) به عنوان فرزندی مطرح می‌شود که ارائه داده شده به معبد و خدا او را دوست دارد.
وی خاطر نشان کرد: دوست داشتن پدر و مادر بسیار مهم است، اما مهم‌تر از آن دوست داشتن خداست. کلیسایی که تاریخ هزار ساله دارد مسئله تربیت مهم‌ترین محور آن است و محور تربیت در این کلیساها این است که انسان در حوزه تربیت به کامل‌ترین و پیشرفته‌ترین انسان برسد.
کاردینال دوبست واژه تربیت را خروج از بچگی و آموزش و کسب معارف دانست و گفت: نقش مربی خارج کردن از عالم کودکی به معنی تربیت کردن و آموخته کردن او با علوم و دین است؛ تربیت یعنی ارتباط پیدا کردن انسان برای تبدیل شدن به انسان کامل و همواره مرتبط است با فرهنگی که فرد در او قرار دارد.