حجت‌الاسلام مهدی شریعتی‌تبار، مدیر گروه فقه و اصول بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی با اشاره به اینکه در بخشی از این نامه، دستوری در مورد قلب انسان داده شده است تاکید کرد که مراد از قلب، آن عضو مخروطی شکل واقع در قفسه سینه که کار تصفیه خون را بر عهده دارد نیست؛ بلکه در قرآن مجید از آن تعبیر به کانون برخی گرایشات و الهامات شده است.
حجت‌الاسلام شریعتی‌تبار با بیان اینکه اِعراب و حركات قلوب چهار بخش است، گفت: رفع (بلندی و رفعت)، فتح (گشایش) جَر (سقوط و حرکت به پایین) و سكون(حرکت نداشتن) از حالات 4 گانه قلب است که حالت رفعى و بلند مرتبگی دل در سایه ذكر و یاد خدا محقق میشود.
وی ادامه داد: وقتى قلب در برابر قضاء و تقدیر الهى تسلیم شد و حالت رضا و خوشنودى از خدا داشت، دل باز میشود و یك حالت سرور، خوشحالى و آسایش سراسر قلب را فرا می‌گیرد؛ ولى اگر توجه دل به طرف امور دنیوى منعطف شد و به اسباب مادى مشغول شد، به هنگام نام و یاد خدا، نه تنها انبساط و سرور ندارد، بلكه تیره و تار و ناراحت میشود؛ شریعتی تبار تاکید کرد: هنگامى كه قلب از یاد خدا غافل شود، وقفه و سكونى در آن راه می یابد و از نورانیت و روشنائى محروم می گردد.
این پژوهشگر تصریح کرد: امام علی (ع) در نامه 31 نهج البلاغه می فرمایند: «به يقين قلب جوان و نوجوان همچون زمين خالى است; هر بذرى در آن پاشيده شود آن را مى پذيرد.