در این نشست حجت الاسلام وحدتی شبیری در باب نزدیک شدن ادیان و ملل به یکدیگر به سخنرانی پرداخت و عطوفت و گفتگوی عالمانه میان ادیان را سیره امام رضا(ع) عنوان کرد و افزود: ما مامور به گفتگو با هم هستیم چرا که از این رهگذر به شناخت می رسیم.

در ادامه این نشست، موبد دکتر خورشیدیان، خردورزی و مهرورزی را از موهبت های الهی دانست و گفت: عشق، مهر و محبت از اصول ادیان است و ادیان هم بر همین اساس تعریف شده اند و باید از شعار عشق ورزی عبور کرد و به شعور عشق ورزی رسید.
وی راه رسیدن به مهرورزی را کشتن ضحاک های درون عنوان کرد و گفت: باید پلیدی ها را زدود تا به اندیشه های مهرورزانه رسید و نتیجه مهروزی برابری، صلح و حصول پیوندهای مستحکم است.
سپس حجت الاسلام صالح؛ رئیس جامعه المصطفی در کشور هندوستان گفت: رحمت، عشق و محبت موهبتی است که از سوی خداوند متعال به بندگان می رسد و گفت و گوی میان ادیان و نشست هایی از این قبیل را پس از 14 قرن، پیام محبت دانست.
وی با اشاره به اصل گفتگوی ادیانی حضرت رضا(ع) گفت: آداب گفت و گو، آشنایی با زبان های مختلف و کتب ادیانی از پیش زمینه های گفت و گوی ادیان است و برای این امر باید با شناخت کامل ورود کرد.
در ادامه این نشست آرش آبایی؛ پژوهشگر کلیمی به نقش مخاطبان ، علما و متولیان دینی اشاره کرد و گفت: این گروه ها در انتقال مفاهیم دینی و تاثیر آن ها بر امر مقدس محبت نقش کلیدی دارند و دغدغه اول علمای دین را چگونه خوبی کردن و محبت کردن عملی در حد توان انسان دانست.
 آبایی با بیان اینکه حضرت ابراهیم مظهر خوبی یک طرفه هستند، گفت: هدف خداوند از آفرینش انسان احسان و خوبی یک طرفه است.
این پژوهشگر کلیمی ادامه داد، دینداری نباید مانع خوبی به دیگران شود و ریشه محبت را امری درونی عنوان کرد و گفت: تا درون پاک نباشد این محبت در آن دیده نمی شود. 
سپس کشیش دریاوش عزیزیان، شهر ارومیه را به عنوان نماد محبت و هم زیستی ادیان یاد کرد و آن را از این حیث برجسته عنوان کرد و گفت: منشاء محبت، خداوند است پس باید به هم محبت کنیم و این یک وظیفه است که خدا بر انسان نهاده است و باید خود را مدیون دیگر انسان ها دانست و محبت کرد.
در پایان دکتر کحلکی؛ دبیر این نشست با اشاره به مقاله اخیر خود ریشه هم افزایی و هم گرایی ها در جوامع اسلامی و انسانی را محبت عنوان کرد و گفت: اساسا تمدن سازی از رهگذر محبت محقق می شود و محبت و شقوق آن باعث می شود حول یک غایت پارادایمیک به هم افزایی دست پیدا کرد.