سبحان‌الله، که پاداش آن همه مجاهدت و اخلاص و ایثار را، شهادتت به دست شقی‌ترین خلق قرار داد و شب قدر را قدری دیگر بخشید تا با ذکر تو که قرآن ناطقی، به سایه کتاب آسمانی خزیده و از او، رهایی‌مان از چاه نفس و آتش گدازان دوزخ را بخواهیم. با همه وجود می‌گویم: مرگ را به امید دیدن چهره باوقار و عزت‌بخش تو آرزو می‌کنم (نک به: شریف مرتضی، رسائل الشریف، ج۳، ص۱۳۳) و نشده است اکسیر نام نکویت را به زبان بیاورم و دلم نرمی نگیرد و چشمم خون پالا نشود. جانم و پدرم و پدر پدرم فدای تو باد! و به خدا سوگند که پس از آن است که جانم پاکیزگی و ارج گیرد. (اشاره به بیت: فدی لک موروثا ابی...، از هاشمیات کُمیت اسدی)
از پیامبر گرامی(ص) به روایت امام علی بن موسی الرضا(ع) است که «او امیرمؤمنان و بهترین اوصیاست، هر که با او به ستیز برخیزد با من به ستیز برخاسته و هر که به او ستمی روا دارد، بی‌گمان به من ستم کرده است. (صدوق، عیون اخبارالرضا، ج۱، ص۲۷۲) پس از من فتنه‌ای تاریک خواهد بود، تنها کسانی از آن رهایی یابند که به عروه‌الوثقی چنگ زنند. گفتند: ای رسول خدا! عروه‌الوثقی چیست؟ فرمود: ولایت سید اوصیاست. گفتند: رسول خدا! سید اوصیا کیست؟ فرمود: امیرمؤمنان. پرسیدند: امیرمؤمنان کیست؟ فرمود: مولای مسلمانان و پیشوای آنان پس از من. عرض کردند: او کیست؟ فرمود: برادرم علی بن ابی‌طالب(ع). (ابن‌شاذان، مائه منقبه، ص۱۴۹)