تاریخ، سرگذشت اندیشمندانی را در دل دارد که هستی ایشان وقف کار و تلاش علمی شده است. بی تردید احیای شخصیت علمی این بزرگان نیازمند تحقیق و تفحص مجدّانه در آثار آن هاست. در این میان علامه سید عبدالله شبّر از دانشمندان بزرگ شیعه در قرن سیزدهم است که به‌سبب تألیفات فراوانش در عصر خود به «مجلسی ثانی مشهور شد». وی فردی متبحّر، متتبّع و متعبّد بوده و آثار زیادی از او در حوزه های فقه، اصول، کلام، حدیث، رجال و تفسیر باقی مانده است. در کتاب حاضر، بررسی مبانی و منهج حدیثی این عالم اندیشمند بررسی شده است.