اعراب جاهلی از ماه های شمسی و قمری هر دو، که درفرنگی Lunisolaire Annee گفته می شود، استفاده می کردند. آنان خوش داشتند که موسم حج ادای مناسک، همه ساله در فصلی باشد که هوا معتدل و وسایل آسایش فراوان است، و چنین فصلی در پایان تابستان و آغاز اعتدال خـریفی بود. از سوی دیگـر، ماه های قمری در فصـول مخـتلف سال جـابه جـا می شـد و ماه ذی الحجه در فصلی خاص ثابت نمی ماند. با گذشت زمان، موسم حج نیز در فصول مختلف قرار می گرفت و این تغییر و جابه جایی زیان هایی به تجارت و بازرگانی آنان وارد می کرد. از این روی، از دویست سال قبل از هجرت رسول اکرم(ص) ، اعراب به این فکر افتادند که مانند دیگر اقوام با به کارگیری کبیسه ای خاص، سال های قمری را با سال های شمسی تطبیق دهند. این عمل را که تبدیل تقویم قمری به تقویم شمسی و برگزاری موسم حج در یک فصل خاص برای کنترل ماه های حرام است در اصطلاح «نسیء» می گفتند. در کتاب حاضر، روش های محاسبة عملی «نسیء» یکسان سازی تاریخ شمسی وقمری، هدف های سود-جویانة طرّاحان آن و نیز دلایل حرام شدن این نوع محاسبه پس از سال دهم هجری توسط نبی مکرّم اسلام(ص) براساس حکم قرآن نقد و بررسی شده است.