علم انساب در دوره پیش از اسلام برای نیل به اهدافی چون تفاخر و حمایت‌های اجتماعی در شبه جزیره عربستان مورد توجه بوده است؛ در دوره اسلامی به دلیل کارکردهای جدیدش به صورت مکتوب درآمد و انساب‌نگاری را به‌وجود آورد. شیعیان از ابتدا و با گسترش این علم، از مهم‌ترین نسب‌نگاران به‌شمار رفته و سهم عمده‌ای در پیدایش، رشد، بقا و تحولات آن داشته‌اند. مؤلفان شیعه ابتدا به ثبت نسب تمامی اقوام عرب، از شمالی و جنوبی، قریشی و غیره قریشی با محوریت پیامبر9 و خاندان ایشان می‌پرداختند؛ سپس در طی قرن‌های سوم به بعد با روشن شدن خط و مرزهای اعتقادی و کلامی شیعه در بین مردم و افزایش جمعیت خاندان اهل‌بیت: که بنا بر فقه شیعه احکام متفاوتی را در زکات، خمس و ... داشت، انساب‌نگاری شیعه به اهل‌بیت پیامبر(ص) اختصاص یافت و انساب‌نگاری اختصاصی طالبیان را به‌وجود آورد.انسان‌نگاران در تعامل با نهاد نقابت، شبکه‌ای قدرتمند از تبادل اطلاعات در بین نسابه‌ها به‌وجود آوردند که باعث تدوین کتاب‌های ارزشمندی در انساب‌نگاری شیعیان شد.