نگرش و روش امامان با دیگر علویان در مواجهه با حکومت و حاکمان، متفاوت بود و این تفاوت‌ها، پیامدهایی فکری و نسلی داشت. امامان حکومت را رهبری در دین و دنیای مردم می‌دانستند و «نص»، «علم» و «عصمت» را لازمۀ آن می‌دیدند؛ اما دیگر علویان، «قرابت»، «قیام» و «افضلیت» را برای حکومت، کافی می‌پنداشتند و روش‌های ایشان نیز در مواجهه با حاکمان، متفاوت بود.