دعا که یکی از مهم‌ترین راه‌های ارتباطی بشر با خدا می‌باشد، در کتب مقدس ابراهیمی نیز مورد توجه قرار گرفته است. متون دعایی پیش‌تر در کتاب مقدس عبری به‌ویژه در مزامیر داوود، و در عهد جدید به‌ویژه در «دعای خداوند» آمده است. این‌دو کتاب در بیان معارف وحیانی (و از جمله مقوله دعا) حتی با فرض عدم تحریف، باز هم در قبال قرآن کریم -که معجزة ابدی اسلام است- کامل نیستند. اثر پیشِ رو، در حوزۀ مطالعات تطبیقی است. پرواضح است اگر فرایند توصیف و تحلیل موضوع دعا در سه‌کتابِ مقدس، به‌درستی طی شده باشد، نتیجه و کمال مطالعۀ تطبیقی اثر، در بیان مواضع خلاف و وفاقِ آن خواهد بود. فرضيۀ این اثر، این است که قرآن‌كريم، بيان كامل‌تر، جامع‌تر و روشن‌تري دربارة دعا نسبت به كتاب مقدس عبري و كتاب عهد جديد دارد. نتایج پایانِ هر بخش از این اثر، در پی اثبات همین نکته آمده‌اند.