شیخ صدوق، محدّث، فقیه و متکلّم برجستۀ امامیه در قم به دنیا آمد و به سال 381ق./991م. در ری درگذشت. وی بیش از دویست استاد داشته که در شهرهای گوناگون و ضمن سفرهای مختلف از آن‌ها حدیث شنیده است. تألیف‌های فراوان او، بیشتر در زمینه فقه و کلام بوده و برپایه حدیث شکل گرفته است. از جمله آن‌ها، من لایحضره الفقیه است که پس از کافی، مهم‌ترین کتاب از «کتب اربعه حدیث شیعه» به-شمار می‌آید. در این اثر، از هفت روش نویسندۀ آن کتاب، سخن می‌گوییم. حذف سندها و ذکر آن‌ها در مشیخه، افتا به حدیث‌ها و حلّ تعارض‌های آن‌ها و بیان علل احکام از جملۀ این روش‌هاست.