سید بن طاووس از عالمان بزرگ و کامل شیعه است. او عرفان را قبول دارد و شخصیت و سلوک اخلاقی _ عرفانی وی نیز نزد همۀ عالمان شیعی پذیرفته شده است. عرفان‌باوری در سیرۀ علمی و عملی و آثار به‌جا مانده از او به گونه‌های متنوع و مختلف به چشم می‌خورد. این مسئله بیانگر آن است که عرفان به میزان قابل توجهی در آرای وی دارای اصالت، اهمیت و تأثیر بوده است. نگاه مثبت او به عرفان، هم نشانگر تأثر او از اندیشه‌های عرفانی است و هم تأییدیۀ یک انسان کامل و صاحب‌نظر دربارۀ عرفان به شمار می‌آید. مکتبی را که او در سلوک عملی پایه‌گذاری کرده است، ویژگی‌هایی دارد که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از: الف) دین‌مداری و فقه‌محوری. این ویژگی در مکتب و شیوۀ سلوک عملی وی یک اصل به‌شمار می‌آید؛ ب) دعامحوری. بیشتر آثار او گواه همین ویژگی است؛ ج) مقبولیت. شخصیت معنوی، آرا و مکتب سلوکی وی در اخلاق و عرفان همه مورد پذیرش عالمان امامیه، عارف و غیر عارف بوده و به تواتر، بی‌نظیر گزارش شده است. عرفان او بعدها در عمل، توسط شخصیت‌های عارف و ارباب سلوک، مانند مرحوم ملاحسینقلی همدانی، در حوزۀ علمیۀ شیعی ادامه یافت و در آرا و سیرۀ سلوکی آیندگان، انعکاس و استمرار پیدا کرد.