این سخن را همواره در نظر داشته باشیم که نزد ما عقیده صحیح این است که چون وجود گرامی حضرات معصومین(ع)، اولیاء و صالحان محبوب خدای‌تعالی یا کارهای نیک و پسندیده را وسیله قرار می‌دهیم، در تمامی این حالات هرگز این‌ها را شریک یا برابر خدای‌تعالی نمی‌دانیم. پس وجودهای شریف یا کارهای نیک و پسندیده را تنها وسیله قرار می دهیم درحالی که به خدای تبارک و تعالی توسل می جوییم. او وجود وحدهُ لا شریک است و هیچ رسول، یا نبیّ یا ولی، هیچ زنده یا مرده‌ای شریک او نیست؛ نه در ذات و نه در صفات. وسیله هر که و هرچه باشد، آن که به او توسل می جوییم ذات پروردگار خدای تبارک و تعالی است. او بر این قادر و تواناست که دعای هر کس را مستقیماً بشنود و بدون وسیله هم دعا را مورد اجابت قرار دهد، امّا امید به اجابت دعا از وجودهای پاک بیشتر است تا از خود ما. به همین خاطر آن وجودهای پاک را وسیله قرار دادن در واقع از طریق ایشان دعا کردن و از طریق ایشان رسیدن به حاجت است. در کنار این امید، آن ذات ستوده صفات از میان آفریده‌های خویش توسّل به محبوب‌ترین مخلوق و پسندیده‌ترین اعمال را وسیله‌ای برای شرف پذیرش بخشیدن به دعاهایمان قرار خواهد داد و مشکلات و پریشانی‌های ما را دور خواهد نمود و نیازهای ما را برآورده خواهد ساخت.