کتاب حاضر پژهشی است که به منظور آشنایی با خط مشی فکری حاکم بر قلمرو اندیشه‌های حدیثی شیـعه در بغداد، در فاصلۀ زمانی سدۀ دوم تا نیمه سدۀ پنجم هجری، انجام یافته است. این مکتب حدیثی به دلایلی چون گرایش‌هـای عقلانی و تقارن آن با عصر طلایی اسلام و به‌ویژه تفــوّق فـرهـنگی و سیـاسی حکومت شیعی¬مذهب آل بویه و حضور برجسته‌ترین دانشمندان جهان تشیّع به نمایندگی شیخ مفید، سیدمرتضی و شیـخ طوسی، از اهمّیّت بسزایی برخوردار است. نویسنده در این اثر ضمن مروری اجمالی بر شرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بغداد، مبانی، ویژگی‌ها و روش‌های فقه الحدیثی و نقد الحدیثی مکتب بغداد و آرای بزرگان این مکتب را به دقّت کاویده است. به طور کلی می‌توان گفت بارزترین ویژگی‌هـای مکتب بغـداد که آن را از دیگر مکاتب حدیثی متمایز می‌کند عبـارت‌اند از: عـقل گرایی، عدم حجیت خبر واحد، استفادۀ گسترده از اجماع، پایه گذاری دانش‌های حدیث شناختی و طرح مباحث اصولی و اجتهادی.