کتاب«زندگانی بانو خدیجه کبری(س)» اثری از بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی معرفی شد.
دهم ربیع‌الاول مصادف با ازدواج حضرت خدیجه کبری با رسول گرامی اسلام(ص) است، بانویی که خدمات بیشماری را در صدر اسلام داشته و به عنوان همسر پیامبر(ص) نقش به سزایی در ترویج مکتب اسلام ایفا کرده است. از همین رو بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی به معرفی اثری با عنوان «زندگانی بانو خدیجه کبری(س)» می‌پردازد.
🔹 اثرحاضر دربردارنده زندگانی سراسر فداکاری و افتخار این بانوی بزرگوار است و «پرتوهایی از زندگانی بانو خدیجه کبری(س)»، «حضرت خدیجه کبری(س) پیشگام در جهاد اسلام» و «سوی بهشت برین و عام‌الحزن» از موضوعات و مباحث اصلی این کتاب است.
🏷 «جایگاه حضرت خدیجه(س) در جاهلیت»، «اهمیت این بانوی گرامی در اسلام»، «تجارت و وصلت»، «دعوت پنهانی به اسلام»، «ستم‌های هولناک بر پیامبر(ص)»، «در شعب ابوطالب»، «اندوه حضرت فاطمه(س)»، «زمان وفات» و... نیز از دیگر موضوعاتی است که در این کتاب به آن اشاره شده است.
🏷 در بخشی از این اثر آمده است: بانو خدیجه کبری(س) در برپایی و شکل‌گیری دین اسلام، در روزگار رنج و غربت این دین، سهمی به سزا و شایان داشت. او نه تنها با بذل دارایی انبوه خویش بازار اسلام را رونق بخشید، بلکه با غمخواری، دردهای پیامبر(ص) را نیز بر او آسان می‌ساخت و دلگرمی‌اش می‌داد تا دعوت خویش را پی گیرد.
🔖 ام‌البنین خدیجه کبری(س) از مهم‌ترین عناصر پویایی و شکل‌گیری اسلام در روزگار رنج و غربت این آیین بود؛ نه از آن روی که با بذل دارایی انبوه خویش اسلام را انتشار داد و نو مسلمانان بینوا را زیر بال و پر گرفت، بلکه به سبب نقش مثبت او در همدردی با پیامبری که به شدت رنج می‌کشید و سرکشان و نابخردان قریش، زشت و زننده به او بی‌حرمتی می‌کردند.
🔸 در بخشی از مطالب این کتاب همچنین به وصیت‌نامه حضرت ابوطالب(ع) اشاره و آورده شده است: هنگامی که ابوطالب(ع) احساس کرد مرگش نزدیک شده است، در وصیتی جاودان به پسران و دیگر خاندانش چنین فرمود: «شما را وصیت می‌کنم که بنای کعبه را بزرگ دارید که خشنودی خدا، قوام زندگی و ثبات سرزمین در آن است. پیوند خویشاوندی را نگاه دارید و آن را نگسلید، زیرا پیوند با خویشاوندان اجل را به تاخیر می‌اندازد و شمارتان را بسیار می‌کند».
📖 کتاب «زندگانی بانو خدیجه کبری» از مجموعه آثار بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی است که در قطع رقعی به قلم باقر شریف‌القرشی نوشته شده و کار ترجمه این اثر را محمد تقدمی صابری بر عهده داشته است.